In memoriam Lieve Van kerckhoven
Op 21 september 2022 overleed Lieve Van Kerckhoven.
Eén van de actiefste vrijwilligers in onze vzw Recht op Migratie en in het Vluchtelingenhuis.
Toen Lieve voor de laatste keer in het Vluchtelingenhuis was, vroeg Alpha, 6 jaar oud : Lieve, gaat gij nu dood? Terwijl wij hem vlug het zwijgen wilden opleggen; antwoordde Lieve hem met de grootste vanzelfsprekendheid: “Ja ik ga dood, maar ik wil eerst afscheid nemen van de mensen die ik graag zie”.
Lieve was niet iemand die de realiteit verdoezelde. Dat deed ze nooit, waardoor ze in haar leven meer dan eens gebotst heeft met anderen. Niet omdat ze de mening van anderen niet respecteerde. Alle bestuursleden, vrijwilligers, ex-bewoners en bewoners kunnen getuigen dat Lieve met open geest naar de anderen toeging. Wat haar dreef was een gezonde onrust, de onwil te berusten in wat fout ging, in de onrechtvaardigheid dat mensen achtergesteld, gediscrimineerd en uitgesloten worden.
Toen ze zei afscheid te willen nemen van de bewoners, een paar ex-bewoners en vrijwilligers, was daar maar één antwoord op van alleman: “moedig van Lieve”. De laatste weken en maanden is dat woord meermaals gevallen, want haar strijd met de kanker heeft ze met grote moed gestreden. Een ongelijke strijd, die ze tenslotte verloren heeft, maar met opgeheven hoofd.
Voor er sprake was van het Vluchtelingenhuis ijverde Lieve al in het Collectief tegen uitwijzingen, in acties bij de dood van Semira Adamu, bij protesten tegen gesloten centra en uitwijzingen, kerkbezetting, bezetting van een gebouw in Lolanden… Zij kon er zo levendig over vertellen. Het project een vzw op te richten en een Vluchtelingenhuis op te starten zag ze meteen zitten. Van in het begin was ze actief , zowel in het beleid als in het praktische werk.
Nadat ze zich een paar jaar had teruggetrokken, kwam ze met hernieuwde moed voorzichtig vragen of ze opnieuw mocht meedoen. En of… Eerst als vrijwilliger, dan in het bewonersgroepje. Ze vormde een kerngroep van vrijwilligers, kwam terug in de Raad van Bestuur en tenslotte ook in het Dagelijks Bestuur. Moet nog gezegd worden dat Lieve veel gedaan heeft voor het Vluchtelingenhuis?
Ze was een vriendin voor de vrijwilligers, met wie ze evenementen organiseerde om het huis financieel gezond te houden. Maar dat was niet haar grootste bekommernis. Als het maar gezellig was en de mensen konden genieten. Daar genoot zij nog het meeste van.
En natuurlijk was ze ook een vriendin van de bewoners, voor sommigen was ze zelfs als een moeder. Wat niet wil zeggen dat ze bemoederde. Integendeel, ze wilde hen net op weg helpen om zelfstandig in het leven te staan. Ze nam deel aan de vergaderingen van de bewoners, sprong eens binnen voor een babbelke en als er werk was, stak ze ook zelf de handen uit de mouwen.
Ook tijdens haar ziekte, toen mindere dagen afwisselden met betere, kwam ze af en toe binnengelopen. Gewoon om te zien hoe het ging. We hebben zovele uren samen doorgebracht, gepraat, gelachen, naar elkaar geluisterd.
We missen haar !
Nu kan Lieve rusten in vrede.
Ze heeft het de laatste dagen van haar leven zo dikwijls gezegd: ‘Ik ga in vrede’.
En voor de bewoners van het Vluchtelingenhuis rust ze nu in vrede, zij die tijdens haar leven zo gestreden heeft voor anderen, zoveel gedaan heeft voor anderen, zozeer ‘hart’ is geweest.
Wij kunnen alleen zeggen ‘Dank u, Lieve, en tot ziens!’
Spaghetti evenement 2022 en stijgende energiekosten
Na twee jaar spaghetti-inactiviteit wegens corona was het weer alle hens aan dek geblazen voor de editie 2022. Traditioneel loopt deze activiteit over twee weekends.
Het eerste weekend wordt alleen saus gemaakt en verdeeld over bakjes van exact 1 liter.
De bakjes worden op voorhand verkocht en de bestellingen worden opgehaald in het Vluchtelingenhuis. Verser kan niet, want op zaterdag wordt er gekookt en op zondagmorgen geleverd. De saus wordt ’s nachts bewaard in een koelwagen.
Er was keuze tussen de traditionele bolognaise, een vega-versie en een “pollo loco”-variant.
Dit jaar werden ongeveer 300 bakjes verkocht !
Tijdens het tweede weekend organiseerden wij een restaurant-avond met dezelfde spaghetti –sauzen maar uiteraard ook met de pasta en nadien lekkere dessertjes.
Meer dan 100 bezoekers vereerden ons met hun aanwezigheid.
Natuurlijk gaat het hier over een lucratieve activiteit want de centen hebben wij hard nodig.
In “het huis” met zijn bewoners (moeders en kinderen) wordt er gewassen en gekookt dat het een lust is. Helaas rijzen de rekeningen voor gas, water en elektriciteit gewoon de pan uit.
Elegant stuurde ons een bericht dat de voorschotfactuur van gas en elektriciteit sterk zal worden verhoogd !
Onze aanvraag voor verlaagd tarief waarop we recht hebben blijft voorlopig zonder gevolg ondanks twee herinneringen.
Zo komen wij vanuit een gezonde financiële toestand ineens terecht in een crisissituatie.
Jubileumfeest “10 jaar Vluchtelingenhuis”
In het stemmige kerkje van de parochie Attenhoven vierde het Vluchtelingenhuis op vrijdagavond 9 september zijn tienjarig bestaan met een sober maar stijlvol programma.
Ruim honderd mensen woonden de plechtigheid bij die afsloot met een gezellige receptie waarop kon nagepraat worden over het programma van de avond, over “het huis”, zijn bewoners en de situatie van vluchtelingen in het algemeen.
Dirk De Vis, onze voorzitter, zette onmiddellijk enkele puntje sop de “i” met de stelling dat wij dankbaar moeten zijn voor wat vluchtelingen ons leren: onvoorwaardelijke hoop op een betere toekomst ondanks de penibele situatie waarin zij zich bevinden, en dat gecombineerd met een niet aflatende opgewektheid en solidariteit onder mekaar. Daar kunnen wij, verwend als we zijn, een en ander van opsteken.
Bob Pleysier, oud-voorzitter Fedasil, schetste de historiek van “opvang van vluchtelingen” op Europees, nationaal en plaatselijk niveau. Zijn kritische analyse klonk niet altijd vriendelijk in de oren van de Leuvense schepenen die ons vereerden met hun aanwezigheid.
Frans Dumortier, alias Charles Ducal, de eerste “Dichter des Vaderlands” en bestuurslid van de vzw, las voor uit eigen werk en confronteerde de toehoorders met de grote problemen van deze tijd, gebald in krachtige poëzie.
Frans Wuytack, oud-missionaris, kunstenaar en activist schonk een mooi bronzen beeld aan onze vzw en hield een ongemeen krachtig betoog tegen de waanzin van geweld en oorlog. Paul Beller verraste ons met een spontaan getuigenis over de inspiratie die had opgedaan bij onze vzw om zelf een eigen initiatief te starten in Aarschot onder de naam “Bij Ons Thuis”;
Bugari Express tenslotte stond in voor de muzikale begeleiding met melodieën die refereren naar de Balkan, de Joodse en zelfs Argentijnse cultuur.
Statuten
Het nieuwe Wetboek van Vennootschappen en Verenigingen (WVV) trad op 1 mei 2020 in werking.
Elke vzw, opgericht voor 1 mei 2019 is verplicht om tegen uiterlijk 1.1.2024 de statuten met de bepalingen van het WVV in overeenstemming te brengen via een Algemene Vergadering.
Er zijn zo van die boeken die moed geven. Ook in donkere tijden van wapengekletter, oprukkend racisme, mensonwaardige behandeling van vluchtelingen en almaar frequentere rampen als gevolg van de klimaatontregeling. De meeste mensen deugen van Rutger Bregman is zo’n boek. Het laat zich samenvatten als een pleidooi voor een optimistisch mensbeeld en dit op basis van zowel wetenschappelijk onderzoek als een aantal hartverwarmende verhalen over hoe mensen handelen in concrete situaties.
Vluchtelinge met kind
Geen Madonna met Kind die zich hiermee meten kon,
het beeld van deze moeder, vol tedere aandacht
voor een zoon die ze spoedig zou moeten vergeten.
Overal hing de lucht van de diarree
van ongewassen kinderen die met uitstekende ribben
en verschrompelde billen, met houterige stappen
rondliepen, achter hun opgezwollen, lege buikjes aan.
De meeste moeders daar kon het allang niets
meer schelen, maar deze wel. Met de schim
van een glimlach tussen haar tanden en met
in haar ogen de schim van moederlijke trots,
kamde ze het schamele roestbruine haar
dat zijn hoofdje nog bedekte, en toen
– terwijl er een lied verscheen in haar ogen –
begon ze te zoeken naar luizen… In een ander leven
was dit een vluchtige routine geweest,
voor zijn ontbijt en naar school gaan;
maar nu deed ze het alsof ze bloemen schikte
op een heel klein graf.
uit: Een brief van jou, wel duizend brieven, De Geus & Amnesty International 2003, vert. Kees Simhoffer
Die avond aan het strand ver weg,
spraken we geen gebroken Frans,
terwijl we geroosterde zoete banaan aten.
We gebruikte oude en wijze woorden,
woorden ouder dan wij beide,
woorden vol leven en beelden.
Hij heeft mij verteld over zijn moeder.
De zijne is blank, de mijne zwart.
Maar om te strelen hadden zij hetzelfde gebaar.
Ik heb hem verteld over mijn dorp.
Het zijne is van steen, het mijne van stro,
maar de voorouders hebben dezelfde stiltes.
Hij vertelde mij over zijn jeugd
en we hopen allebei dat we elkaar daar ontmoeten.
Hij speelde in de sneeuw, ik in het hete zand,
Ik sprak met hem over verdriet en pijn.
Hij kent ze goed en ik niet minder,
maar beide hebben we dezelfde tranen om ze te helen
Ik sprak met hem over het hiernamaals
er is zon in het zijne, water in het mijne
en we hopen elkaar daar weer te ontmoeten.
De nacht hoorde en verstond onze woorden.
Op het strand van oude wijsheid,
daar is nog het licht van onze ogen
en het goud van de bananen
Uit: Afrika geef me je ogen
Jean Dodo
Welkom lief kind, zo broos, zo hulpeloos,
zo pasgeboren, maar zo volmaakt als alles wat begint.
Een nieuwe wereld glinstert in je ogen nog zonder grenzen
en nog zonder tijd. Een wereld waar de liefde is herboren,
een wereld heel dicht bij de eeuwigheid.
Breng jij die langverwachte vrede: geen ik, geen jij
geen lijden meer. Geen pijn, bevrijd van angst
voor toekomst en verleden en waar geen mens meer hoeft
alleen te zijn.
Wij wensen al onze lezers een vredevol Kerstmis en een gelukkig en voorspoedig 2023
| Gastvrij Netwerk ondersteunt lokale vrijwilligersorganisaties voor mensen op de vlucht. Samen zetten wij ons in voor een solidaire samenleving die mensen op de vlucht verwelkomt en vooruithelpt. |